Prada นับเป็นอีกหนึ่งแบรนด์แฟชั่นที่เอาจริงเอาจังและไม่เคยอ่อนข้อให้กับเรื่อง Sustainable อีกทั้งยังไม่หยุดที่จะชูประเด็นเรื่องสิ่งแวดล้อม ที่จริงๆแล้วเป็นปัญหาระดับโลกที่ทุกอุตสาหกรรม และทุกภาคพื้นธุรกิจ ควรต้องร่วมกันแสดงจุดยืนเพื่อประคับประคอง “การอยู่รอด” ที่ไม่ใช่แค่ของมนุษย์ แต่คือของทุกสิ่งมีชีวิตบนโลก และไม่ใช่เพื่อโลกอนาคตแต่เพื่อโลกที่เราอาศัยอยู่ ณ ปัจจุบัน

     เราล้วนแต่ต้องตระหนักว่าการมัวนั่งหาคำตอบและทางแก้ อาจไม่เท่าการร่วมกันเล็งเห็นปัญหาและลงมือทำ

     แน่นอนว่าหลายคนอาจจะคุ้นเคยกันดีกับคอลเล็กชั่น Re-Nylon ของแบรนด์ ที่นับเป็นจุดเริ่มต้นที่ปราด้าแสดงจุดยืนอย่างชัดเจนในการพัฒนาแมตทีเรียลหลักอันถือเป็นจิตวิญญาณของแบรนด์อย่างผ้า Nylon ที่ทุกคนรู้จักกันดี นำกลับมาพัฒนาอย่างจริงจังโดยการนำเศษไนลอนเหลือใช้จากอุตสาหกรรมการประมงและขยะพลาสติกในทะเล มาพัฒนาด้วยเทคโนโลยีล้ำสมัยเพื่อให้เกิดเป็นวัสดุใหม่ที่เรียกว่า Re-Nylon อันช่วยยกระดับและเพิ่มมูลค่าให้กับวัตถุดิบเหลือใช้ อีกทั้งยังเป็นหนึ่งทางออกของการลดมลภาวะและสารพิษที่เป็นปัญหาระดับมหภาค

     ไม่เพียงเท่านี้ แบรนด์ยังคงมีความพยายามที่จะสานต่อแนวคิดนี้ให้แพร่กระจายในวงการนักออกแบบทั้งด้านศิลปะและวัฒนธรรมให้กว้างมากขึ้นและไม่หยุดอยู่เพียงแค่กรอบของแฟชั่น โดยความตั้งใจที่จะเป็นตัวเชื่อมทางแนวคิดและการสื่อสารที่ไร้ขีดจำกัด จึงนำมาซึ่งการสัมมนาที่ใช้ชื่อว่า Prada Frames ซึ่งครั้งแรกได้จัดเมื่อเดือนเมษายน ปีที่แล้ว ระหว่างงาน Salone de mobile ในเมืองมิลาน ประเทศอิตาลี โดยมีเป้าหมายของงานเพื่อแสดงความเชื่อมโยงระหว่างสิ่งแวดล้อม ศิลปะสถาปัตยกรรมและงานออกแบบทุกแขนง  ผ่านการบรรยายของเหล่านักออกแบบทั้งด้านศิลปะ วัฒนธรรม สถาปนิก รวมไปถึงนักวิชาการ กับหัวข้อที่เกิดมาจากตั้งคำถาม การสังเกตุการณ์ การวิเคราะห์ การรวบรวมข้อมูลเรื่อยไปจนถึงการทดลอง เพื่อนำมาซึ่งรูปธรรมและความเข้าใจในเรื่องของการพัฒนางานออกแบบที่ใส่ใจในสิ่งแวดล้อม รวมถึงการนำวัตถุดิบและทรัพยากรมาใช้อย่างรู้คุณค่าเพื่อลดปัญหาความสิ้นเปลืองและความสูญเสียทรัพยากรที่นำมาซึ่งปัญหาขยะล้นโลกและมลภาวะที่มนุษย์ทุกคนกำลังเผชิญอยู่อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

     ล่าสุดงานสัมมนา Prada Frames ได้ถูกจัดขึ้นเป็นครั้งที่สอง ณ M+ พิพิธภัณฑ์ศิลปะและวัฒนธรรมแห่งใหม่ที่เพิ่งเปิดตัวอย่างที่ฝั่งเกาลูนตะวันตก ประเทศฮ่องกง จัดขึ้นเป็นเวลา 2 วัน โดยการบรรยายในครั้งนี้มีหัวข้อสำคัญหลักแบ่งออกเป็น 3 ส่วนที่ ซึ่งอยู่ภายใต้กรอบแนวคิดในการเสวนาที่ว่าด้วย “Materials in Flux “

     เริ่มต้นการบรรยายแรกโดย Jacque Herzog สถาปนิกผู้ก่อตั้งบริษัทออกแบบสถาปัตยกรรมชื่อเสียงระดับโลก เจ้าของรางวัลสาขาการออกแบบมาย Herzog & de Meuron ที่ในครั้งนี้ได้นำผลงานที่ถือว่าเป็นกรณีศึกษาที่สะท้อนให้เห็นแนวคิดของการใช้ทรัพยากรอย่างเล็งเห็นถึงคุณค่าและนำความคิดสร้างสรรค์มาต่อยอดและยกระดับวัสดุที่หาได้ในพื้นที่ นำมาทดลองและสร้างสรรค์ให้เกิดผลงานใหม่ที่น่าทึ่งและเป็นที่ยอมรับไปทั่วโลก ซึ่งการบรรยายในครั้งนี้ของ Herzog พิสูจน์ให้เห็นได้ว่าผลงานการออกแบบที่มีคุณค่านั้นไม่ได้อยู่เพียงแค่ความสวยงาม ความทันสมัยหรือความไม่เหมือนใครเท่านั้น แต่หากรวมไปถึงแนวคิดที่อยู่เบื้องหลังความสวยงามเหล่านั้นยังใส่ใจและให้ความสำคัญในเรื่องของการใช้ทรัพยากร เรื่อยไปถึงความรับผิดชอบที่มีต่อชุมชน สังคมและสิ่งแวดล้อม

     ตามมาด้วยอีก 2 การเสวนาที่น่าสนใจและกำลังเป็นที่พูดถึงอย่างกว้างขวางในกลุ่มนักอนุรักษ์ นั่นก็คือ Sea States ที่ว่าด้วยแง่มุมในเรื่องการอนุรักษ์ท้องทะเลและมหาสมุทรผ่านมุมมองในเชิงศิลปะ ศาสตร์การออกแบบร่วมไปถึงการคิดค้นทางวิทยาศาสตร์ และปิดท้ายด้วยการบรรยายในหัวข้อ Reconceiving Material Circulation ที่ว่าด้วยการนำขยะหรือแมทรีเรียลที่เหลือใช้ในอุตสาหกรรมต่างๆ ซึ่งล้วนแต่มีผลต่อสภาวะโลกร้อนและมลพิษที่มีผลกระทบต่อทุกสิ่งมีชีวิตจนกลายเป็นปัญหาระดับมหภาคในยุคปัจจุบันและมีแนวโน้มว่าจะกลายเป็นปัญหาใหญ่ในอนาคต ถ้ามนุษย์ยังคงขยายการผลิตแต่ขาดความตระหนักในเรื่องของการใช้ทรัพยากรอย่างสิ้นเปลือง โดยชิ้นส่วนต่างๆเหล่านั้นถูกทิ้งไว้เป็นขยะและไม่ได้เซ็ตระบบการจัดการอย่างมีแบบแผน โดยในการเสวนานี้มีการนำเสนอทั้งภาพถ่ายของศิลปินดังที่เก็บภาพของ “กองขยะ” นับไม่ถ้วนบนโลก มาสะท้อนให้ผู้คนทั่วไปได้เข้าใจในปัญหาผ่านผลงานภาพถ่ายที่ถ่ายทอดเรื่องราวได้อย่างน่าสนใจ

     การเปิดบทสนทนานี้อย่างจริงจังของแบรนด์แฟชั่นชั้นนำของโลกอย่างปราด้า นับเป็นอีกหนึ่งก้าวสำคัญของวงการการออกแบบในยุคปัจจุบันที่ไม่ได้จำกัดอยู่เพียงโลกของแฟชั่นเท่านั้น ทุกๆความคิดสร้างสรรค์ ทุกๆการค้นพบสิ่งใหม่ ล้วนแต่ต้องหันมาให้ความสนใจและใส่ใจในเรื่องของทรัพยากรและสภาพแวดล้อมอย่างจริงจัง อาจกล่าวได้ว่างาน Prada Frames ในครั้งนี้ ถือเป็นการตอกย้ำให้เห็นว่าความสวยงามในบริบทใหม่นั้นจะไม่สามารถสมบูรณ์แบบหรือมีคุณค่าไปได้ หากขาดซึ่งแนวคิดในเรื่องของความรับผิดชอบร่วมกันในทุกบทบาทและกระบวนการการสร้างสรรค์ที่ยั่งยืน