ความสลับซับซ้อนในการบอกเล่าเรื่องราวในสังคมคือหัวใจหลักของการนำเสนอภาพยนตร์เสียดสีและสะท้อนชีวิตมนุษย์ยุคใหม่ Hunger คือภาพยนตร์ไทยบนแพลตฟอร์มเน็ตฟลิกซ์ที่มุ่งเน้นเรื่องนี้เป็นหลัก โดยใช้แก่นของการเข้าครัวทำอาหารระดับสูงมาเป็นตัวบอกเล่าเรื่องราว เนื้อหาความหนักแน่นและอึดอัดล้วนถูกออกแบบมาให้เล่าแบบจิกกัด ทว่าความสัมพันธ์ของเรื่องราวเหล่านี้เชื่อมโยงกับทฤษฎีสังคมแต่กลับนำเสนอในรูปแบบความจริงที่บิดเบี้ยวในเรื่องรายละเอียดการทำอาหาร สิ่งที่เกิดขึ้นในภาพยนตร์เรื่องดังกล่าวจึงแบ่งรับแบ่งสู้ว่าจะน่าชื่นชมหรือตำหนิมากกว่ากันแน่

     เรื่องราวใน Hunger เกิดขึ้นอย่างรวดเร็วและหยิบจับความต้องการถวิลหาความพิเศษ ไม่เพียงแต่ตัวออย (รับบทโดย ออกแบบ-ชุติมณฑน์ จึงเจริญสุขยิ่ง) แต่ยังรวมถึงเหล่าผู้เสพความสุขผ่านอาหารของเชฟพอล (รับบทโดย ปีเตอร์-นพชัย ชัยนาม) เรื่องราวความหิวโหยที่เกิดจากความต้องการพิเศษเหนือระดับกว่าคนอื่น เมื่อความต้องการพื้นฐานไม่เป็นปัญหา ปากท้องไม่ใช่สิ่งที่ต้องสนใจเพราะมันไม่เคยกระทบชีวิต คนชนชั้นนำในสังคมจึงหิวโหยความแตกต่างเหนือระดับที่น้อยคนจะได้สัมผัส คำพูดของเชฟพอลที่ย้ำเตือนทั้งเรื่องคือ “พวกมันหิวกู” คือหลักฐานตอกย้ำว่าอาหารคือส่วนหนึ่ง แต่การกัดกินความพิเศษด้วยชื่อเชฟพอลคือเรื่องสำคัญที่ทำให้ตัวตนอันโหยหาการไต่เต้าบันไดทางสังคมเด่นชัด

      ทฤษฎี Abraham Maslow บ่งบอกระดับความต้องการของมนุษย์ นื่คือทฤษฎีทางจิตวิทยาที่ได้รับการยอมรับและนำมาวิเคราะห์เปรียบเทียบสังคมมาหลายทศวรรษ และยังคงร่วมสมัยเสมอมา ความต้องการะระดับต่ำสุดคือปัจจัยพื้นฐาน ซึ่งหมายถึงสิ่งที่จำเป็นต่อการดำรงชีวิต โดยอาหารก็เป็นหนึ่งในนั้น จะเห็นว่าตัวละครมากมายในเรื่องพูดถึงอาหารว่าเป็นสิ่งประทังชีวิต และสะท้อนออกมาผ่านคาแร็กเตอร์ของชนชั้นรากหญ้าที่ให้ความสำคัญกับความอร่อยบ้างก็จริง ทว่ารายละเอียดสำคัญก็ยังคงวนเวียนกับความคุ้มค่าในการบริโภค ซึ่งเป็นปัจจัยสำคัญในพีระมิดความต้องการของมนุษย์อย่างปฏิเสธไม่ได้ อีกด้านหนึ่งคนร่ำคนรวยต้องการความสมบูรณ์ของชีวิต ความหิวโหยที่ไม่ได้เกิดจากปากท้อง แต่หมายถึงความหิวแสง หิวการยอมรับ และหิวทุกอย่างที่จะทำให้ชีวิตสมบูรณ์ในทุกด้าน

     เมื่อมองผ่านแว่นตาสังคมวิทยาภาพยนตร์เรื่องนี้ยังสามารถตีแผ่ความจริงในเรื่องความขัดแย้งของผู้ต้องการปัจจัยพื้นฐานในการดำรงชีวิตมักเผชิญอุปสรรคและมีความขัดแย้งทางความคิดกันเองเสมอ ทั้งความไม่เข้าใจการพัฒนา การเปรียบเทียบชีวิต และอื่นๆ อีกมากมาย เห็นได้จากกลุ่มเพื่อนของออยที่พูดถึงอาชีพหน้าเตาของเธอที่มีมารองรับชีวิต ในชณะที่ออยเองก็อาจไม่พอใจกับสิ่งที่มีอยู่และมองเห็นจุดด้อยของชีวิตอันเต็มไปด้วยข้อจำกัด เหมือนเหตุผลของพวกเขาจะไม่ได้ช่วยกันพัฒนา แต่จะพากันดิ่งลงไปเรื่อยๆ นี่คือกำแพงทางสังคมที่ปิดกั้นการพัฒนาชีวิตไว้แบบแนบเนียน ในอีกมุมหนึ่งผู้ไม่มีปัญหาเรื่องเหล่านี้กลับสามารถแบ่งปัน โอ้อวด และมองหาสิ่งที่ดีที่สุดเสมอ แม้จะเป็นการแข่งขันกันทางอ้อม แต่มันก็เร่งปฏิกิริยาให้เกิดความสมบูรณ์แบบ หรือการแข่งขันที่เต็มไปด้วยองค์ประกอบที่พร้อม ชีวิตที่แข่งขันแม้อาจมีความอิจฉาริษยา หรืออะไรก็ตาม แต่ก็ยังสามารถเดินหน้าให้ชีวิตสำเร็จบนยอดพีระมิดได้เสมอ หรือพูดง่ายๆ ว่าเมื่อไม่ต้องคำนึงถึงอะไรให้มากความ ก็พร้อมเดินทางสร้างความสมบูรณ์แบบได้นั่นเอง

     ดูเหมือนว่าเรื่องราวทางสังคมวิทยาและจิตวิทยา ภาพยนตร์เรื่องนี้จะทำออกมาให้เห็นภาพเสียเหลือเกิน แรงผลักดันบางอย่างก็ดูดุเดือดกดดันอย่างถึงที่สุด ทว่าสิ่งที่ทำให้ผู้ชมหลายคนอาจขัดใจอย่างมากก็คือเส้นทางชีวิตการทำอาหารของออย การยกระดับเป็นคนครัวของเชฟชื่อดังกลับดูบังเอิญแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ถูกยอมรับว่ามีพรสวรรค์แต่ไม่สามารถจัดการครัวได้อย่างมืออาชีพ สิ่งเดียวที่เธอมีคือทักษะการผัดหน้าเตาร้อนอันเป็นประสบการณ์ที่สั่งสมมาจากร้านผัดซีอิ๊วของครอบครัว แม้เส้นเรื่องจะดูแฟนตาซีน่าติดตามในมุมมองของคนบางกลุ่ม แต่ในข้อมูลความจริงเรื่องประสบการณ์ในครัวก็ทำให้ผู้ชมจำนวนไม่น้อยวิพากษ์วิจารณ์ถึงความน่าประหลาดใจของเส้นทางคนครัวที่ไม่มีทางเกิดขึ้นในโลกความจริง

     การผัดหน้าเตาร้อนคือหน้าที่สำคัญและไม่เคยมีเชฟระดับสูงที่ไหนมอบอำนาจให้กับเด็กใหม่ที่ไม่รู้จักวิธีการหั่นของอย่างถูกต้องและรวดเร็วในครัว บางคนต้องตรากตรำฝึกฝนและอดทนกับหน้าที่เบ็ดเตล็ดนานเป็นปีกว่าจะได้สัมผัสกับกระบวนการปรุงอาหาร ทว่าออยกลับเข้ามาด้วยประสบการณ์มือผัดแห่งร้านผัดซีอิ๊วรสเด็ดและคว้ากระทะจีนเร่งไฟปรุงอาหารชนิดข้ามขั้น สำหรับวิถีคนครัวแล้วมันคือเรื่องที่ไม่สมจริงที่สุด และผู้ชมเมื่อจะมองผ่านว่านี่คือโลกแฟนตาซีก็ทำได้ยาก เพราะการขมวดปมเรื่องราว และวิธีการนำเสนอล้วนชวนให้นึกว่าผู้สร้างอยากให้ทุกสิ่งดูสมจริงที่สุด

     ความลักลั่นระหว่างการพิสูจน์ความจริงในรูปแบบเซอร์เรียล กับความเซอร์เรียลที่พูดให้ดูจริง ภาพยนตร์เรื่องนี้ติดกับดักอย่างรุนแรง ออยกลายเป็นตัวละครโลกแฟนตาซีที่เผชิญโลกแห่งความจริงผ่านมุมมองโลกเชิงสังคมวิทยาและจิตวิทยา ในขณะเดียวกันโลกของเชฟพอลก็พิสูจน์ความจริงทุกอย่างด้วยความแฟนตาซีเหนือระดับ เรื่องราวการสะท้อนสังคมคือลึกซึ้งและเลือกใช้ตัวอย่างเหตุการณ์ในสังคมที่เกิดขึ้นมาจิกกัดแบบเจ็บแสบ ไม่ว่าจะเป็นฉากกินเลี้ยงตั้งแต่องค์แรก หรือจะเป็นฉากเข้าป่าซึ่งนำมาสู่จุดจบของเรื่อง ทว่าเรื่องราวเส้นทางเชฟซึ่งเป็นเรื่องราวคู่ขนานเล่าเคียงกันมากลับอ่อนยวบ ทุกสิ่งที่ดูเร้าใจนั้นเกินพอดี ความผิดที่ผิดทาง การมอบตั๋วทองทางลัด และอื่นๆ กลายเป็นเครื่องหมายคำถามที่ผู้ชมปล่อยไปไม่ไหวจริงๆ เพราะไม่ใช่การบิดรายละเอียดให้ภาพยนตร์สนุกขึ้น แต่หลายสิ่งกลับถูกละเลยและเลือกจะไม่นำเสนอเสียอย่างนั้น แม้ความยาวของฮังเกอร์จะยืดยาวเกิน 2 ชั่วโมงก็ตาม

     สุดท้ายคำถามสำคัญของเรื่องนี้คือฮังเกอร์ต้องการเสียดสีสังคมอย่างรุนแรงหรือไม่ คำตอบก็น่าจะใช่แบบไม่มีข้อโต้แย้ง แต่ฮังเกอร์เปิดมุมมองการเสียดสีด้วยวิถีคนครัวระดับท็อปนั้นด้วยช่องโหว่มหาศาล ลำดับเวลา ประสบการณ์ ความสมจริง และอื่นๆ อีกมากมายกลายเป็นจุดบอดที่ทำให้ผู้ชมตะขิดตะขวงใจอยู่ไม่น้อย แน่นอนล่ะว่านี่ไม่ใช่ภาพยนตร์ทำอาหารเต็มกระบวนท่า ทว่าสุดท้ายถ้าเลือกจะเล่าถึงภาพยนตร์ในมุมมองของอาชีพนี้ก็อาจต้องค้นคว้าข้อมูลเพื่อความสมจริงมากกว่านี้ ฮังเกอร์จึงเป็นภาพยนตร์ที่ตกอยู่ในสภาวะสุญญากาศตรงกลางว่าเป็นภาพยนตร์สะท้อนสังคมที่ยอดเยี่ยมอันบอกเล่าผ่านมุมมองชีวิตที่กลับไร้ความสมจริงตามวิถีของอาชีพ ซึ่งถ้าจะถามว่าภาพยนตร์เรื่องนี้ว่าดีหรือไม่ คงต้องแยกถามเป็นส่วนๆ แล้ว เพราะไม่น่าจะตัดสินใจแบบองค์รวมได้ว่านี่คือดีหรือแย่ทั้งเรื่องหรือไม่